Empati, kempati, huylar..

İnsanız ve tek başımıza yaşamamız çok zor, en azından uzun süreli olarak.. Zaman zaman kısa süreliğine yalnız kalmayı istemek ise, gayet doğal ve bazen de çok gerekli bir eylemdir, kişiye göre değişir elbet..

Hem kendimizle hem de çevremizdeki insanlar ile (yakın olsun uzak olsun) iletişimimizde "empati" yeteneğimizi, özellikle de sürtüşme ve çakışma anlarında mutlaka kullanmalıyız, ki bireysel ve toplumsal huzur sağlanabilsin..

Aksi takdirde, kem göz ve kem düşünceler misali birbirimize "kempati" ile bakarsak, sürekli bir açık aramaya çalışıp, anlamadan dinlemeden yadırgamaya ve hatta yargılamaya başlarsak, hem sorunlar çözülmez - bilakis daha da büyür, hem de gerginlik ve dargınlıkların sonu gelmez..

Huylar değişir mi?

Bu hayattan öğreneceğimiz çok şey arasında, "birbirimizle iletişim halindeyken farkına varmamız gerekenler" de var.. Mesela; ben "öteki" ile konuşup bir şeyler paylaşırken, onun iyi özelliklerinden zaten rahatsız olmam, hatta bende bulunmuyorsa eğer bu iyi özellik, onu edinmeye çalışırım ve ayrıca "kötü görünen" özelliklerinden de kendime ders çıkartırım, ki "itici" olan bu davranış ve düşünceler benden sâdır olmasın.. Aynısını karşımdaki de uyguladı mı, hem boş gerginlikler son bulur hem de birbirimizi "olgun ve düzgün" bir insan seviyesine getirmiş oluruz.. Zira, huylar değişmez belki ama güzelleştirilebilir / iyileştirilebilir..